Serrin Foster: Οι φεμινίστριες για τη ζωή συνεχίζουν μια διακοσαετή παράδοση φεμινισμού υπέρ της ζωής, που άρχισε με τη Mary Wollstone Craft. Το 1792 έγραψε το βιβλίο «Υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών» ("A Vindication of the Rights of Women."). Σ' αυτό το βιβλίο όχι μόνο υπεραμύνθηκε των δικαιωμάτων των γυναικών, αλλά επίσης καταδίκαζε την έκτρωση και την παιδοκτονία. Στην Αμερική, η Susan B. Anthony και η Elizabeth Cady Stanton συνέχισαν τις προσπάθειές της να ενδυναμώσουν τις γυναίκες. Εργάστηκαν για να κερδίσουν δικαίωμα ψήφου, δικαίωμα να συγκεντρωνόμαστε και να μιλάμε ελεύθερα, δικαίωμα να κρατάμε τα παιδιά μας αν χωρίσουμε και να κληρονομούμε εάν παντρευόμαστε. Αγωνίστηκαν επίσης για το δικαίωμα των γυναικών να φοιτούν στο κολέγιο.
    Λιγότερο γνωστή είναι η προσπάθειά τους να κάνουν την έκτρωση παράνομη. Οι πρώτες Αμερικανίδες φεμινίστριες εργάστηκαν σε μια ταραγμένη συμμαχία με το ανδροκρατούμενο αντρικό επάγγελμα και τα μέσα για να κηρυχθεί η έκτρωση παράνομη. Πίστευαν ότι η έκτρωση παραβιάζει τα βασικά αξιώματα του φεμινισμού, που περιελάμβαναν μη βία, κατάργηση των διακρίσεων και δικαιοσύνη για όλους.
    Έτσι οι ίδιες γυναίκες που αγωνίστηκαν για το δικαίωμα των σκλάβων να είναι ελεύθεροι και για το δικαίωμα των γυναικών να ψηφίζουν, αγωνίστηκαν επίσης για το δικαίωμά μας στη ζωή. Τόνιζαν συστηματικά την εξάλειψη των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες, με το να αναφέρονται στις αρχικές αιτίες. Η Mattie Brinkerhoff έγραψε στην «Επανάσταση» ("Revolution") της Susan B. Anthony το  1869, «όταν ένας άντρας κλέβει για να ικανοποιήσει την πείνα του, μπορούμε να συμπεράνουμε με βεβαιότητα ότι κάτι δεν πάει καλά στην κοινωνία - έτσι κι όταν μια γυναίκα καταστρέφει τη ζωή του αγέννητου παιδιού της, είναι φανερό πως είτε λόγω παιδείας είτε λόγω περιστάσεων, έχει κάνει ένα μεγάλο λάθος».

Ερώτηση: Γιατί τόσες πολλές γυναίκες αρνούνται να αυτοαποκληθούν «φεμινίστριες», είτε μιλούν για την έκτρωση είτε για κάποιο άλλο θέμα;

Serrin Foster: Δυστυχώς, ο φεμινισμός έχει αποκτήσει κακή σημασία, και οι αντιλήψεις που αποδίδονται στο φεμινισμό είναι εντελώς αρνητικές. Στους ανθρώπους που είναι υπέρ της ζωής προφανώς δεν αρέσει το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι που αυτοαναγορεύονται φεμινιστές υποστηρίζουν την έκτρωση.
    Υπάρχει μια αντίληψη ότι οι φεμινίστριες είναι θυμωμένες γυναίκες, και πρέπει να θυμόμαστε ότι στις δεκαετίες του 1960 και 1970 υπήρχαν κάποιοι καλοί λόγοι για θυμό - οι γυναίκες δεν προσλαμβάνονταν, δεν προάγονταν και δεν αμείβονταν ανάλογα με την αξία τους. Ζητούσαν από μια γυναίκα σε γραμματειακή θέση επί 20 χρόνια να εκπαιδεύσει κάποιον στην ηλικία του γιου της για μια δουλειά την οποία θα πληρωνόταν τέσσερις φορές περισσότερο από εκείνη.
    Δυστυχώς, το γυναικείο κίνημα της δεκαετίας του 70 δέχθηκε την πρόταση του Larry Lader και του Δρ. Bernard Nathanson, οι οποίοι ίδρυσαν το NARAL. Πρότειναν στην ηγεσία του γυναικείου κινήματος NOW (Εθνικός Οργανισμός Γυναικών) ότι αν οι γυναίκες ήθελαν ισότητα στο χώρο εργασίας, αν ήθελαν να προσλαμβάνονται, να πληρώνονται και να προάγονται όπως οι άντρες, τότε δεν θα έπρεπε να ενοχλούν τους εργοδότες με άδειες μητρότητας, ειδικές καλύψεις υγείας και τον καιρό που χρειάζεται μια γυναίκα για να φροντίσει το παιδί της.
Οι περισσότεροι εργοδότες εκείνη την εποχή πίστευαν ότι οι γυναίκες δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν στο χώρο εργασίας.
    Έτσι δύο άντρες από το NARAL έπεισαν την ηγεσία του γυναικείου κινήματος ότι για να επιτύχουν ισότητα στο χώρο εργασίας έπρεπε να ελέγξουν τη γονιμότητά τους. Δυστυχώς, ποτέ δεν θα επιτύχουμε ισότητα στους χώρους εργασίας με το να περνάμε για άντρες. Η ισότητά μας δεν μπορεί να επέλθει σε βάρος κάποιου άλλου - και ειδικά των παιδιών μας. Για τα τελευταία 27 χρόνια, οι γυναίκες αποδείξαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε σ' ένα κόσμο ανδρών. Τώρα είναι καιρός να αποδείξουμε ότι τα καταφέρνουμε ως γυναίκες - αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι οι γυναίκες κάνουν παιδιά και είναι αυτές που πρωταρχικά τα φροντίζουν.